Modlitwa Jezusowa łączy nas z Boską mocą
Treść
Modlitwa Jezusowa uczy nas ukierunkowania życia na Boga, czyli rozumnego postępowania, które ma na oku zawsze cel ostateczny, a nie tylko cel doraźny, przejściowy, chwilowy. Rozumność bowiem ma być zwrócona w stronę tego, co ostateczne i decydujące, a nie przemijające.
W tym, co rozumne, człowiek jest połączony z ową niewysłowioną i boską mocą, a w tym, co cielesne, uzyskuje pokrewieństwo ze zwierzętami. Niektórzy, nieliczni, którzy są doskonali i rozumni, starają się kierować swój umysł ku Bogu Zbawcy i zachowywać pokrewieństwo z Nim. Widać to po ich czynach i cnotliwym sposobie postępowania. Jednak większość ludzi, nierozumnych w duszy, porzuciwszy to boskie i nieśmiertelne usynowienie zniża się ku martwemu, nieszczęsnemu i przemijającemu pokrewieństwu z ciałem. Rozmyślają o sprawach ciała jak zwierzęta, związani rozkoszami oddalają się od Boga i za sprawą swoich wyborów wloką duszę w dół, z niebios do otchłani / Pseudo-Antoni Wielki, Naszego w gronie świętych Ojca Antoniego Wielkiego pouczenia o zachowaniu ludzi i właściwym sposobie postępowania, [w:] Pseudo-Antoni Wielki. Izajasz Anachoreta. Wybór tekstów z I tomu Filokalii, przekład: C. Dobak, redakcja, komentarze i słownik: S. Hiżycki OSB, Wyd. Tyniec, Kraków 2017, s. 59-60 /.
Pseudo-Antoni wskazuje, że ci, którzy kierują się w swoim postępowaniu sprawami ciała i dokonują wyborów pod jego wpływem, „wloką duszę w dół, z niebios do otchłani”. Już św. Paweł pisał: Dążność bowiem ciała prowadzi do śmierci, dążność zaś Ducha – do życia i pokoju. A to dlatego, że dążność ciała wroga jest Bogu, nie podporządkowuje się bowiem Prawu Bożemu, ani nawet nie jest do tego zdolna. A ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą (Rz 8,6-8).
To przeciwstawienie ciała duszy nie ma na celu deprecjonowanie sfery biologicznej w człowieku. Termin „ciało” w teologii św. Pawła oznacza całą upadłą naturę człowieka. Zresztą Pseudo-Antoni w kontekście ciała mówi o doznawaniu rozkoszy, które powodują, że oddalamy się od Boga. One bowiem kierują człowieka do popędów, do upadłej natury, która nie może być rozumna, ponieważ jest związana z biologią i ludzkimi potrzebami.
Jest zasadnicza różnica pomiędzy tym, co cielesne, a tym, co duchowe: Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia (Rz 8,10). Zatem zaspokajanie tego, co cielesne, czyli upadłej natury człowieka, prowadzi do śmierci, natomiast dążenie ku temu, co duchowe da życie. Dlatego zadaniem człowieka jest ukierunkowanie swojego życia na to, co duchowe, nieprzemijające, niewysłowione.
Środkiem może być modlitwa Jezusowa, która jest całkowicie skierowana na to, co duchowe. Ona łączy nas z Boską mocą. Poprzez tę modlitwę zachowujemy pokrewieństwo z Nim. Rozwijamy z Nim relację, pogłębiamy swoją wiarę. Stajemy się coraz bardziej wrażliwi na Jego natchnienia i poruszenia.
Modlitwa Jezusowa uczy nas ukierunkowania życia na Boga, czyli rozumnego postępowania, które ma na oku zawsze cel ostateczny, a nie tylko cel doraźny, przejściowy, chwilowy. Rozumność bowiem ma być zwrócona w stronę tego, co ostateczne i decydujące, a nie przemijające. Wpatrujmy się zatem nie w to, co widzialne, ale w to, co niewidzialne. To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie (2 Kor 4,18).
Brunon Koniecko OSB – urodził się w 1983 r. w Białymstoku. Jest absolwentem administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Od 2012 profes opactwa tynieckiego. W latach 2011-2016 pracował w Wydawnictwie Benedyktynów Tyniec. Od 2015 r. jest sekretarzem kapituły klasztoru tynieckiego. Prowadzi rekolekcje „Oddychać Imieniem. Modlitwa Jezusowa” w Tyńcu. Autor książek: Medytować to…, Nie żartujcie sobie z Bóstwa!, Modlitwa Jezusowa. Przewodnik po rekolekcjach Oddychać Imieniem
Żródło: cspb.pl, 23
Autor: mj