Praktyka modlitwy Jezusowej. Wieczerza Pańska
Treść
Imię Jezusa może stać się dla nas rodzajem Eucharystii. Podobnie jak tajemnica Wieczernika stała się pewną syntezą tajemnicy życia i misji naszego Pana, podobnie pewne „eucharystyczne” zastosowanie Imienia Jezusa pomoże nam zebrać rozważane dotąd aspekty tego Imienia.
Imię Jezusa może stać się dla nas rodzajem Eucharystii. Podobnie jak tajemnica Wieczernika stała się pewną syntezą tajemnicy życia i misji naszego Pana, podobnie pewne „eucharystyczne” zastosowanie Imienia Jezusa pomoże nam zebrać rozważane dotąd aspekty tego Imienia.
Eucharystia w sensie sakramentu nie jest tematem naszych rozważań. Nasza dusza jest Wieczernikiem, w którym Jezus pragnie spożywać Paschę ze swymi uczniami; nasza dusza jest miejscem, w którym w dowolnym momencie można w niewidzialny sposób celebrować Wieczerzę Pańską. W tej czysto duchowej celebracji Wieczerzy Imię Jezusa może zająć miejsce chleba i wina. Możemy uczynić z Imienia Jezusa czystą ofiarę dziękczynną (taki jest sens słowa „Eucharystia”), fundament i istotę ofiary chwały, którą składamy Ojcu. W tej ofierze duchowej i niewidzialnej, wymawiając Imię Jezusa, przedstawiamy Ojcu niepokalanego Baranka, oddane życie, złożone w ofierze ciało, rozlaną krew. Imię Zbawiciela staje się środkiem, dzięki któremu można doświadczyć owoców doskonałej i jedynej ofiary Golgoty. Ponieważ nie jest możliwa Wieczerza bez komunii, nasza niewidoczna Eucharystia ma to, co tradycja nazywa komunią duchową, czyli akt pełnej pragnienia wiary, dzięki któremu dusza może umacniać się Ciałem i Krwią Chrystusa nie przystępując do widzialnej komunii pod postaciami chleba i wina / Mnich Kościoła Wschodniego
Słuchasz audiobooka Modlitwa Jezusowa. Jej początek, rozwój i praktyka w tradycji bizantyńsko-słowiańskiej / Czyta: Jan Paweł Konobrodzki OSB / Słuchaj podcastów
Mnich Kościoła Wschodniego – Ludwik Gillet, ur. w 1893 roku w Saint-Marcelline we Francji. W wieku 27 lat wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru w Farnborough w Anglii. Studiował w Rzymie. Udał się na Ukrainę, gdzie w Uniowie współorganizował klasztor studycki. W 1927 r. przeniósł się do Nicei. Po ogłoszeniu encykliki “Mortalium animos” w 1928 r. przeszedł na prawosławie. W 1939 r. wyjechał do Londynu. Działał także w Libanie. Zmarł w Anglii w 1980 r.
Żródło: cspb.pl,
Autor: mj